شمارۀ 127 - غزلی از هوشنگ ابتهاج-سایه

آینه‌درآینه شد، دیدمش و دید مرا

مژده بده، مژده بده، یار پسندید مرا

سایۀ او گشتم و او برد به خورشید مرا

جانِ دل و دیده منم، گریۀ خندیده منم

یارِ پسندیده منم، یار پسندید مرا

کعبه منم، قبله منم، سوی من آرید نماز

کان صنم قبله‌نما خم شد و بوسید مرا

پرتو دیدارِ خوشش تافته در دیدۀ من

آینه‌درآینه شد، دیدمش و دید مرا

آینه خورشید شود پیشِ رخِ روشن او

تاب نظر خواه و ببین کآینه تابید مرا

گوهرِ گم‌بوده نگر تافته بر فرق ملَک

گوهریِ خوب‌نظر آمد و سنجید مرا

نور چو فواره زند بوسه بر این باره زند

رشک سلیمان نگر و غیرت جمشید مرا

هر سحر از کاخ کرم چون که فرو می نگرم

بانگ لَکَ‌الحمد رسد از مه و ناهید مرا

چون سر زلفش نکشم سر ز هوای رخ او            

باش که صد صبح دمد زین شب امید مرا

پرتو بی پیرهنم، جان رها کرده تنم

تا نشوم سایۀ خود باز نبینید مرا