انسانی که از بهشت به این دنیا آمده است و این واژه نیز در بدو تولد هر نوزادی با گفتن واژه « به دنیا آمده است » مکرر در حال تکرار است که با گفتن اذان به گوش طفل معصوم ورودش را به این دنیا بیشتر معطر و مقدس تر می نمایند.ولی باز راه رفتن به همان بهشت از این دنیای موقت می گذرد . درک معنای واقعی زندگی ، به حیات بشر معنا ومفهوم می دهد که اگر پی آن رفتیم به خدایی که همیشه همراه ماست بندگی خود را ثابت خواهیم کرد و زندگی ما رنگ خدایی خواهدگرفت. روح آدمی به رشد وتعالی نیاز دارد تا به فضیلت واقعی برسد و رسیدن به این فضلیت زمانی به ثبوت می رسد که روح عالی جسم را در بند کشد تا ره حقیقت را جستجو کند ، عمل نماید وبه مقام انسانیت برسد وچه زبیا حافظ این را معنا کرده است : من به گوش خود از دهانش دوش سخنانی شنیده ام که مپرس / همچو حافظ غریب درره عشق به مقامی رسیده ام که مپرس .رحیمی