رهگذر

داخلِ پژو بویِ خوبی می‌آمد. بوی عطرهای گرم و شیرینِ خلیجی. هایده داشت صدایش را اوج می‌داد تا برسد به ترجیع‌بندِ تصنیف. سلام کردم. به لهجه‌ی جنوبی‌ها جواب داد: «سِلام». چارشانه بود. سبزه و پُرمو. از آ...

همه صدایش می‌کردند «موری». تنها جایی که اسمش می‌شد «مرتضی»، موقع حضور‌و‌غیابِ معلّم‌ها توی کلاس بود. چشم‌های ریز و پیشانی کوتاهی داشت که چین‌های محوِ خوابیده‌ای از وسطش می‌گذشت. جیب‌هایش همیشه پُر ا...

نگاهت که به او می افتاد قبل از هرچیز دست هایش را میدیدی. دستهای درازِ سیاه‌ سوخته‌ای که به طورِ عجیبی شُل و وِل بود. بی‌کار که می ایستاد نمیدانست دقیقاً با آنها چه کند. هروقت هم عصبانی می‌شد توی هوا...

توی یکی از پَرت‌ترین و پریشان‌ترین کوچه‌های تهِ خیابانِ نوّاب خانه گرفته بود. خانه‌ از همان روزِ اوّل شده بود پناهگاهِ هر آواره‌ای که از آبادی‌مان پرت می‌شد به تهران. عصرِ پنج‌شنبه‌ها از کوی دانشگاه پ...

روزی که دیگر نبودم پنجره‌هایِ روحت را باز بگذار تا بتوانم در تو ادامه پیدا کنم. غروب‌ها، هرچه را از من در چشم‌هایت مانده بردار و به خیابان برو و به اولین زنی که از روبرو می‌آید لبخند بزن. جمعه‌ه...

با من چیزی بگو و هفت‌بار در آغوشم بگیر تا اندوهِ جهان به اندازه‌ی هفت‌بوسه کمتر باشد. خدای را، این‌یک‌بار که پیشانی‌ام به‌جای سنگ به شانه‌های تو خورده چیزی بگو! چیزی بگو با این رودِ خشکِ بی...

... پ.ن:عکاس کاور داستان ابراهیم سلیمی کوچی...

داستانِ بهنام. بهنام که کاش بود و هنوز به جستجویِ گمشده‌ها می‌رفت... بهنام ساده‌ی ساده بود. از روزی هم که قاطرِ کولی‌ها لغت زد زیرِ گیجگاهش و ده‌روزی خواباندنش بیمارستان ساده‌تر شد. خیلی ساده‌تر. ...

داستانی درباره‌ی آدم‌ها و دلتنگی‌ها. درباره‌ی عفت که پیغامِ خیلی‌ها را می‌آورد و می‌برد. شبیهِ خبرهایی بود که می‎آورد. یعنی قیافهاش شبیه خبرهایی میشد که با رشته سیمهای مخابرات به خانه‌اش می‌آمد. از ر...