آدم چهارمتری دوستی دارم که گاهی برای تبریک مناسب تها یا تسلیت درگذش تها پارچ هنویسی م یکند. من هم بدم نم یآید بعضی اوقات کنارش بنشینم و به صحب تهایش گوش کنم. رشت هاش روا نشناسی آموزشی است و کلامش د لنشین و روان. پیرمرد ب یسوادی که همه عموجان صدایش م یزنند و همان اطراف کارگری م یکند و گاهی با حر فهای از سر سادگی و خند هدارش دیگران را سرگرم م یکند، روزی سروکل هاش پیدا شد. دست به کمر و کلاه پشمی بر سر، قیاف هی فکاهی و ح قب هجانب. »؟ متری چندتومان پارچه م ینویسی « : گ