يادم مي‌آيد آن وقت‌ها وقتي کسي داشت کاري انجام مي داد که از نظر بقيه کار بيهوده‌اي بود به او مي گفتند: «اين کار را براي پَسِ مرگت انجام مي دهي؟» در انديشه‌ي عامه‌ي مردم تعبير خوبي نبود و همين سوال کافي بود تا او را از ادامه کارش باز دارد. يکي‌دو روز پيش مردي را ديدم که داشت با دقت چند غريبه را راهنمايي مي‌کرد که براي درمان به شيراز آمده بودند. با وسواس آدرس غذاخوري و محل اقامت و ايستگاه مترو را به ايشان مي‌داد که مبادا وقتشان تلف شود.