شمارۀ 140 - غزلی از بیژن ترقی

رسد هنوز به گوش دلم ترانۀ دوست

گرفته باز دل خسته ام بهانۀ دوست

چه شد نوای دل انگیز عاشقانۀ دوست؟

اگرچه دیر زمانی‌ست رفته از خاطر

رسد هنوز به گوش دلم ترانۀ دوست

ازین صدا که به هفت آسمان در افتاده ست

به گوش کس نرسد نالۀ شبانۀ دوست

ز جاده های پر از لاله و گل و نسرین

روان شدیم و نجستیم آشیانۀ دوست

ز آسمان و زمین، آن زمان که می‌جُستم

نشان خانۀ بی نام و بی نشانه ی دوست،

گذشت طرفه نسیمی و گفت: رو بر تاب

که خامش است زمانی چراغ خانۀ دوست