طرحواره خویشتن تحول نیافته در شخصیت مایکل جکسون

گاهی وقتا حس می‌کنی زندگی زیادی سنگینه برات؟

یا انگار هنوز یه بخش از وجودت نمی‌خواد مسئولیت‌پذیر بشه؟

یا همیشه دلت می‌خواد یکی باشه که تکیه کنی، تصمیم بگیره، هواتو داشته باشه؟

“کاش لازم نبود این‌همه تصمیم بگیرم…”

“نمی‌تونم با این مسئولیت کنار بیام.”

“یه بخش ازم نمی‌خواد بزرگ شه…”

این طرحواره یعنی بخشی از روانت هنوز در حالت کودکانه گیر کرده—یه کودک درون که از دنیا می‌ترسه، نمی‌خواد مسئول باشه، یا هنوز دنبال حمایت بیرونیه.

نشانه‌های طرحواره خویشتن تحول‌نیافته:

• وابستگی شدید به دیگران در تصمیم‌گیری یا اجرا
• اجتناب از مسئولیت‌های شغلی، مالی، خانوادگی
• تنبلی روانی یا مقاومت درونی در مسیر رشد
• احساس ضعف، ناتوانی یا بی‌پناهی در موقعیت‌های مهم
• نیاز مداوم به تأیید، راهنمایی یا مراقبت

ریشه‌های شکل‌گیری این طرحواره:

 ۱. بزرگ شدن در خانواده‌ای با حمایت بیش‌از‌حد

کودک هیچ‌وقت فرصت نمی‌کنه خودش تصمیم بگیره، اشتباه کنه، یا مستقل بشه.

نتیجه؟ بزرگ‌سالی که منتظر کسیه براش همه‌چی رو حل کنه.

۲. بلوغ زودرس ظاهری، اما سرکوب کودک درون

کودکی که مجبور شده زودتر از سنش بزرگ بشه (به‌خاطر بیماری والد، طلاق، فقر، اعتیاد…)، ممکنه کودک درونش رو سرکوب کنه.

ولی این کودک زخمی بعدها برمی‌گرده و رشد رو مختل می‌کنه.

۳. تجربه‌ی شکست، شرم یا قضاوت در استقلال

مثلاً وقتی کودک بابت تلاش برای «بزرگ شدن» مورد تمسخر یا سرزنش قرار می‌گیره.

پیام درونی می‌شه: «بزرگ شدن دردناکه، بهتره کودک بمونم.»

راهکارهای ترمیم این طرحواره:

۱. بازتعریف تصویر بزرگ‌سالی

۲. گفت‌وگو و آشتی با کودک درون

۳. تمرین‌های تدریجی استقلال

۴. فعال‌سازی صدای درونی بالغ

۵. آموزش تاب‌آوری عاطفی

۶. استفاده از فایل‌های خودهیپنوتیزم تخصصی