احساساتی که گفته نشد_ نگاهی به طرحواره بازداری هیجانی با روایتی از زندگی اسنیپ

وقتی احساساتت رو «خفه» می‌کنی تا تو دردسر نیفتی…

طرحواره‌ای که باعث می‌شه حتی وقتی دلت فریاد می‌زنه، ساکت بمونی. حتی وقتی بغض تو گلوت جمع شده، لبخند بزنی. حتی وقتی عشق یا خشم داری، هیچ‌کس متوجه نشه…

این یعنی مغزت یاد گرفته که “احساسات نشون دادن = خطر.”

برای همین، خودت رو سانسور می‌کنی، چون یه‌جایی تو کودکی یا نوجوانی فهمیدی که ابراز احساسات می‌تونه باعث:

• طرد شدن
• شرمندگی
• تنبیه یا تحقیر
• به‌هم‌ریختن دیگران بشه

نشونه‌های این طرحواره:

• سختته بگی “دوستت دارم” حتی به نزدیک‌ترین‌ها
• وقتی ناراحتی، باز لبخند می‌زنی
• از گریه کردن جلوی دیگران خجالت می‌کشی
• همیشه نقش آدم منطقی، خونسرد و کنترل‌شده رو بازی می‌کنی
• نمی‌تونی از کسی کمک بخوای یا بگی بهش نیاز داری
• از خودت می‌پرسی: “چرا من انقدر از احساس داشتن می‌ترسم؟”

بازداری هیجانی باعث می‌شه کم‌کم از خودت جدا شی. یه نقاب بزنی که همه‌چی خوبه—در حالی که درونت پر از چیزهای نگفته‌ست.

ریشه‌های شکل‌گیری

این طرحواره معمولاً در کودکانی شکل می‌گیره که:

۱. بهشون گفته شده «احساسات خوب نیستن»

 مثل: «گریه برای بچه‌های ضعیفه»، «عصبانیت بی‌ادبیه»، «خوشحال بودن یعنی بی‌فکری».

۲. با ابراز احساسات، دچار دردسر شدن

 مثلا وقتی ناراحت بودن، مسخره‌شون کردن یا گفتن «زیادی حساسی».

۳. والدین سرد یا سرکوب‌گر داشتن

 والدینی که خودشون بلد نبودن احساساتشون رو نشون بدن، باعث شدن کودک هم یاد نگیره.

۴. بزرگ شدن در محیط‌های پرتنش

جایی که ابراز احساس مساوی بود با ایجاد تنش بیشتر. پس کودک یاد می‌گیره:

“بهتره ساکت باشم، بهتره احساس نداشته باشم.”

راهکارهای ترمیم طرحواره بازداری هیجانی:

۱. شناسایی لحظاتی که احساساتت رو قورت می‌دی

۲. تمرین ابراز احساسات در فضای امن

۳. بازنویسی باورهای محدودکننده

۴. گفت‌وگو با کودک درون

۵. اتصال دوباره به بدنت

۶. استفاده از فایل‌های خودهیپنوتیزم تخصصی