طرحواره ایثار از دریچه شخصیت پرنسس دایانا

اگر تا حالا با خودت گفتی:

«من حالم مهم نیست، فقط اون خوب باشه…»

«من که می‌تونم تحمل کنم، بذار اون راحت باشه…»

یا اگه دائم مراقب حالِ دیگران هستی، اما کسی حالتو نمی‌پرسه…

احتمالاً با طرحواره‌ی ایثار درگیر شدی.

ویژگی‌های این طرحواره:

• همیشه نیازهای دیگران رو به خودت ترجیح می‌دی
• احساس گناه وقتی می‌خوای “نه” بگی
• جذب آدم‌های آسیب‌دیده‌ای می‌شی که انگار باید نجات‌شون بدی
• فرسودگی عاطفی، بی‌توجهی به سلامت خودت، و نادیده گرفتن مرزهای روانی
• حس تنهایی و دیده‌نشدن، با وجود اینکه همیشه «اونجایی» برای دیگران

طرحواره‌ی ایثار ممکنه تو رو به یک قهرمان بی‌ادعا تبدیل کنه—اما با قلبی خسته و لبخندی که گاهی واقعی نیست.

ریشه‌های شکل‌گیری

این طرحواره معمولاً در کودکانی شکل می‌گیره که:

۱. مجبور بودن احساسات‌شون رو سرکوب کنن

مثلاً وقتی پدر یا مادر بیمار، افسرده یا وابسته بوده، و کودک زودتر از موعد «بالغ» شده.

۲. یاد گرفتن که باید برای دریافت محبت، مفید و فداکار باشن

«اگه کمک نکنم، دوست‌م ندارن.» این باور به ناخودآگاه تزریق می‌شه.

۳. نقش حامی و مراقب رو برعهده گرفتن

در خانواده‌های پرتنش یا پرآشوب، کودک تبدیل به آرام‌کننده و مسئول احساسات دیگران می‌شه.

نتیجه؟ فرد بزرگسالی که نمی‌تونه روی نیازها و مرزهای خودش تمرکز کنه، چون همیشه اولویت با دیگریه.

راهکارهای ترمیم طرحواره ایثار

1. شناسایی مرزهای روا.نی

2. تمرین «نه» گفتن بدون احساس گناه

3. اتصال دوباره با نیازهای سرکوب‌شده‌ی خودت

4. شناسایی نقش‌های تکرار

5. استفاده از فایل‌های خودهیپنوتیزم

6. بازسازی رابطه با کودک درون