09_زنِ آینده (لباس سفیدت را بر تن کن و کمربند طلایی را ببند)

از متن:"....غم زمانی که ما را در بر می‌گیرد، کاملا نابودشان نمی‌کند و این دقیقا همان ایرادی است که به غم می‌توان گرفت ، اینکه بر همه چیز ناگهان و برای همیشه چیره نمی شود و چند گل ساده را در یک گوشه باغ ویران شده از یادمان نمی برد رنج نیز مانند عشق عامل ضعیفی است هرگز به اعماق روحمان نفوذ نمی کند اما آیا اعماق روحی وجود دارد ؟"

بوبن در این قسمت، ماهیت غم و رنج را به چالش می‌کشد. او برخلاف تصور رایج که غم را نیرویی ویران‌کننده و مطلق می‌داند، می‌گوید:

غم ما را «نابود» نمی‌کند و همین ضعفش است. این جمله یک نگاه ریزبین دارد:

اگر غم آن‌قدر که تصور می‌کنیم قدرتمند بود، باید می‌توانست همه‌چیز را در یک لحظه به تاریکی کامل فرو ببرد. اما اتفاقی که در واقعیت می‌افتد این است که حتی در شدیدترین غم‌ها، چیزهایی کوچک و ساده همچنان زنده می‌مانند: یک گل گوشه‌ی باغ، یک نور کم‌رنگ، یک یاد کوچک، یک امکان برای بازگشت. بوبن می‌گوید همین «باقی‌ماندنِ چیزهای کوچک»، نشانهٔ ضعف غم است. غم نمی‌تواند تمام جهان ما را تسخیر کند. نمی‌تواند همه‌چیز را برای همیشه و یک‌باره بگیرد. بعد، او همان نگاه را به رنج تعمیم می‌دهد: «رنج نیز مانند عشق عامل ضعیفی است.» اینجا یک نکته‌ی ظریف وجود دارد:بوبن «عشق» را نه ضعیف به معنای کم‌ارزش، بلکه ضعیف به معنای غیرسلطه‌گر می‌داند. عشق و رنج، برخلاف قدرت‌هایی مثل خشم یا نفرت، نمی‌توانند عمق انسان را یک‌باره تصرف کنند. اما بوبن ناگهان سؤال مهمی مطرح می‌کند: «اما آیا اعماق روحی وجود دارد؟» این سؤال، اصل بحث را زیر و رو می‌کند. انگار می‌پرسد:

آیا ما واقعا عمقی داریم که چیزی بتواند به آن نفوذ کند؟ یا این «عمق» صرفا یک خیال شاعرانه است؟ شاید انسان بیشتر سطحی لایه‌لایه باشد، نه یک چاه بی‌انتها؟

بوبن عمق روح را زیر سؤال می‌برد تا بگوید:

شاید دلیل اینکه رنج و عشق «به اعماق نمی‌روند»، این نیست که آن‌ها ضعیف‌اند؛

شاید این ما هستیم که عمقِ واقعی نداریم.

این جمله، نگاه انسان‌شناسانه‌ی بوبن را نشان می‌دهد:روح انسان برای او نه یک گودال بی‌انتها، بلکه چیزی ظریف، شکننده، سطح‌مند و پر از ترک‌های کوچک است—جایی که درد و عشق در آن پخش می‌شوند اما هرگز در «چاهی بی‌پایان» فرو نمی‌افتند.

ترانه پایانی: دنیای بی رحم زندوکیلی