با وقوع انقلاب اسلامی ایران، رویکرد هنرمندان نسبت به مفهوم هنر دچار دگرگونی شد و هنرمندان به سمت فهم دینی از هنر تمایل یافتند. سید مرتضی آوینی با طرح مبانی نظری هنر انقلاب، خود را متعهد به اسلام و انقلاب معرفی کرد. در نظام فکری آوینی، حقیقت هنر نسبتی با حقیقت عالم دارد و سینما نیز دارای نسبتی با هنر است و بنابراین حقیقت سینما امری معنوی است. آوینی معتقد بود که جذابیت عنصر اساسی فیلم و سینماست و فیلم دارای جاذبه، فیلم سینمایی بشمار می‌رود اما معلوم نیست فیلم خوبی باشد. آوینی تحول سینما به سمت غایات دینی و انقلابی را در اصل تحولی فکری می‌دانست که باید در درجه اول در نفس اهل سینما و هنر رخ دهد.