آنچه تو خواهی نوشت صد سالِ بعد تو می‌نويسی: «صد سالِ پيش، ماهی‌ها همه مردند چرا كه روح انسان گنديد و نيمی از گنديدگی روح خويش را به دريا‌ها پيشكش كرد. و پس از مرگِ ماهيانِ دريا‌ها مرغانِ هوا مردند و جانداران جنگل‌ها مردند و گل‌ها و گياهان وحشی پژمردند و براي ما، تصوير و توصيفي غم‌انگيز بر جای نهادند...» تو می‌نويسي: «صد سالِ پيش انسان از هشت جانبِ خود سقوط كرد تكه‌پاره شد، ذوب شد، تباه شد چرا كه به خود، به يارانِ خود، و به خدای خود خيانت كرد...» تو می‌نويسي: «صد سالِ پيش طبيبان آشكارا، جنايت پيشه كردند و كودكان را در رَحِم‌ها كشتند و نوزادان را در گهواره‌ها كشتند و پيرزنان و پيرمردان را در آسايشگاه‌ها كشتند و جوان‌ها را در خيابان‌ها كشتند و گُلِ سرطان را در تمام باغچه‌ها كاشتند...» و تو می‌نویسی: "صد سال پیش مردم از حُکّام‌شان بیزار بودند و حُکّام، از مردم‌شان شرق از غرب به نفرت بود غرب از شرق و از شمال تا جنوبِ جهان چیزی جز بیداد بر جا نمانده بود..." ... تو می‌نويسي: «صد سال پيش تمام گل‌های شقايق را از ريشه كندند و به جاي آنها، هرزه‌گياه دروغ را نشاندند و حاشيه‌ی همه‌ی خيابان‌ها را با دروغ، زينت كردند و تمام قصر‌ها را با دروغ ، آذين بستند و تمام شهر‌ها را با دروغ آراستند و تمام كشتزار‌ها را دروغ‌باران كردند تا دروغدانه برويد...» اگر اينگونه كه هست بماند صد سال بعد به راستی كه تو چه چيز‌ها خواهی نوشت و چه چيز‌ها براي نوشتن خواهی داشت... #نادر_ابراهيمی از كتاب غزلداستان‌های سالِ بد Shahrzad Art&Life #shahrzadartandlife در کانال تلگرام هنر و زندگی شهرزاد بشنوید https://t.me/ShahrzadArtandLife/833 https://t.me/ShahrzadArtandLife/834 https://t.me/ShahrzadArtandLife/5865