کتاب روان درمانی اگزیستانسیال نوشته اروین یالوم، از دوست داشتنی‌ترین کتابهایی است که در دهه نود خوانده ام. از سال یکهزار و سیصد و نود و یک این کتاب را در دست دارم و می‌خوانم و در حاشیه ‌آن به وسع و فهم خودم یادداشت می‌نویسم. اما در جایگاه یک شاگرد، پرسشگری‌هایی نسبت به این کتاب دارم که در اپیزود شانزدهم پادکست انسانک به آن پرداختم. چکیده آنکه معتقدم یالوم در ذیل عنوان وجودگرایی، در قاب انسانگرایی به بحث پرداخته. آنچنان که در مقدمه کتاب، خود نیز اشاره داشته، کتابهای ثقیلی مانند هستی و زمان را تسلط نیافته و این عدم تسلط در متن واضح است و در چندصد صفحه بحث پیرامون درمان وجودی، حتی یک صفحه توضیح در خصوص «وجود» نیست. در پایان دیدگاهی را طرح کردم مبنی بر اینکه تنهایی وجودی یالوم، در واقع «تنهایی معرفتی» است. توضیحات تکمیلی و نقد و نظرهای شما در وب سایت انسانک قابل ملاحظه خواهد بود: Ensanak.com