شمارۀ 155 - غزلی از علی‌رضا بدیع

چون خلسۀ انگور پس از چله‌نشینی

خوش باش دل ای دل، پس از آن چله‌نشینی

افتاده سر و کار تو با ماه‌جبینی

در سیر اِلی الله به دنبال تو بودیم

ای گنج روانی که عیان روی زمینی

در خَلق تو آمیخته شد آینه با آب

حیف از تو که با هر کس و ناکس بنشینی

تمثیل غم عشق تو با قلب ظریفم

یک باغ انار است و یکی کاسۀ چینی

لبخند تو با اخم تو زیباست که چون سیب

شیرینی و با ترشی دلخواه عجینی

دلواپس آنم که مبادا بدرخشد

در حلقۀ صاحب‌نظران چون تو نگینی

هنگام قنوت آمد و ما دست فشاندیم

آن جا که تو پیش نظر آیی، چه یقینی؟

حالی است مرا بر اثر مرحمت دوست

چون خلسۀ انگور پس از چله‌نشینی