شمارۀ 121 - غزلی از نغنه مستشارنظامی

بهشت باغ بزرگی‌ست: باغ آغوشت!

چــه قدر بــوی تو خوب است...بوی آغوشت

همیشه زحمت من بوده است بر دوشت

چنان زلال و لطیفی که مطمئن هستم

دو بال بوده به جای دو دست بر دوشت

ولی به خاطر من بال را کنار زدی

که با دو دست بگیری مرا در آغوشت

که با دو دست برایم دو بال بگذاری

بــه جای روشنی بال‌های خاموشت

کـــه آسمان خودت آسمان من باشد

که از بهشت بخوانم دوباره در گوشت

آهای روسری‌ات آفتاب تابستان!

شکوفه تاج سر تو بنفشه تن پوشت-                                                                                                                   

بهشت جای قشنگی‌ست جای دوری نیست

بهشت باغ بزرگی‌ست: باغ آغوشت!

بهشتِ اول و آخر گمان نکن حتی

بهشت هم بروم می کنم فراموشت