شمارۀ 113 - غزلی از فاضل نظری

گاهی شرار شرم و گاهی شور شیدایی است

گاهی شرار شرم و گاهی شور شیدایی است

این آتش از هر سر که برخیزد تماشایی است

دریا اگر سر می زند بر سنگ حق دارد

تنها دوای درد عاشق ناشکیبایی است

زیبای من! روزی که رفتی با خودم گفتم

چیزی که دیگر برنخواهد گشت زیبایی است

راز مرا از چشم هایم می توان فهمید

این گریه های ناگهان از ترس رسوایی است

این خیره ماندن ها به ساعت های دیواری

تمرین برای روزهایی که نمی آیی‌ست

شاید فقط عاشق بداند او چرا تنهاست:

کامل ترین معنا برای عشق تنهایی است