شمارۀ 106 - غزلی از مصطفی رستگاری

دست کوتاه من و قامت افرایی تو! 

قصۀ بُهت من و چشم تماشایی تو

بخت مجنون من و خندۀ لیلایی تو ...

سبزی این غزل آمیزۀ رنگ من و توست:

زردی روی من و آبی دریایی تو...

نو بهار تو مگر زردِ مرا سبز کند

برگ‌ریزان من و فصل شکوفایی تو

دست من باز به خرمای دو چشمت نرسید

دست کوتاه من و قامت افرایی تو

تن من منتظر معجزۀ «آه» شماست

تن بی‌جان من و آه مسیحایی تو