شمارۀ 94 - غزلی از محمدسعید میرزایی

جهان سه نقطۀ پوچی است، خالی از نامت

کجاست جای تو در جملۀ زمان که هنوز…

که پیش از این؟ که هم اکنون؟ که بعد از آن؟ که هنوز؟

و با چه قید بگویم که دوستت دارم؟

ـ که تا ابد؟ که همیشه؟ که جاودان؟ که هنوز؟

سؤال می‎کنم از تو: هنوز منتظری؟

تو غنچه می‎کنی این بار هم دهان که هنوز…

چقدر دلخورم از این جهان بی‌‎موعود

از این زمین که پیاپی … و آسمان که هنوز…

جهان سه نقطۀ پوچی است، خالی از نامت

پر از «همیشه همین طور» از «همان که هنوز»

همه پناه گرفتند در پی «هرگز»

و پشت «هیچ» نشستند از این گمان که «هنوز»

ولی تو «حتما»ی و اتفاق می‎افتی!

ولی تو «باید»ی ای حس ناگهان که هنوز

در آستان جهان ایستاده چون خورشید

همان که می‎دهد از ابرها نشان که هنوز

شکسته ساعت و تقویم پاره پاره شده

به جستجوی کسی آن سوی زمان که هنوز…