شمارۀ 41 - غزلی از جواد محقق نیشابوری

چو نگار من فریبا، گل آفتابگردان                  

گل آفتاب‌سیما، گل آفتابگردان

شعف و طرب سراپا گل آفتابگردان

سرِ خود ز شرم و نازی گهی افکنَد به یک‌سو

چو عروس ماه سیما، گل آفتابگرادن

قد و قامت بلندش به کنار کشتزاران

چو نگار من فریبا، گل آفتابگردان

چو به رنگ تند زردش نظر افکنم، دلم را

فکنَد به شور و غوغا گل آفتابگردان

به فسون چشم بازش، مژگان کارسازش

شرر افکنَد به اعضا گل آفتابگردان

چه ازین مراست بهتر که دل مرا، چو دلبر

ببرد به چشم شهلا گل آفتابگردان

چو به یک نظاره این سان ز تو دست برندارم

چه کشی ز کوه و صحرا گل آفتابگردان؟