شمارۀ 113 - غزلی از سیمین بهبهانی

اسـیر عـشقی و مرغ شکسته‌‌بال منی

چه گویمت که تو خود با خبر ز حال منی

چو جان، ‌نهان شده در جسم پر ملال منی

چنین که می‌گذری تلخ بر من از سر قهر

گمـان برم که غـم‌انگیز مـاه وسـال منی

خموش و گوشه نشینم، مگر نگاه توام؟

لطیف و دور گریزی، مگر خیـال منی؟

ز چند و چون شب دوری‌ات چه می‌پرسم

سـیـاه‌ چشمی و خود پاسـخ سـؤال منی

چو آرزو به دلم خفته‌ای همیشه و حیف

کـه آرزوی فـریـبنــدۀ محــــال منی

هوای سرکشی‌ ای طبع من ‌مکن که دگر

اسـیر عـشقی و مرغ شکستـه‌‌بـال منی

ازین غمی که چنین سینه‌‌سوز سیمین است

چه گویمت؟ که تو خود باخبر ز حال منی!