اپیزود نود و ششم - بهارخوانی ( داستان پروانه ها )

و من چقدر دلم مي خواهد همه داستانهاي پروانه ها را بدانند که

بي نهايت

بار

در نامه ها و شعر ها

در شعله ها سوختند

... تا سند سوختن نويسنده شان باشند

پروانه ها

آخ

تصور کن

آن ها در انديشه چيزي مبهم

که انعکاس لرزاني از حس ترس و اميد را

در ذهن کوچک و رنگارنگشان مي رقصاند به گلها نزديک مي شوند

يادم مي ايد

روزگاري ساده لوحانه

صحرا به صحرا

و بهار به بهار

دانه دانه بنفشه هاي وحشي را يک دسته مي کردم

عشق را چگونه مي شود نوشت

در گذر اين لحظات پرشتاب شبانه

که به غفلت آن سوال بي جواب گذشت

ديگر حتي فرصت دروغ هم برايم باقي نمانده است

وگرنه چشمانم را مي بستم و به آوازي گوش ميدادم که در آن دلي مي خواند

من تو را

او را

کسي را دوست مي دارم

"حسين پناهي"