غزل نود و هفتم - سرو و سمنِ خندان منی!

سرو و سمنِ خندان منی!

غزل شمارهٔ ۳۱۳۷

سلطان منی، سلطان منی!

و اندر دل و جان ایمان منی

در من بدمی من زنده شوم

یک جان چه بود صد جان منی

نان بی‌تو مرا زهر است نه نان

هم آب منی هم نان منی

زهر از تو مرا پازهر شود

قند و شِکرِ ارزان منی

باغ و چمن و فردوس منی

سرو و سمن خندان منی

هم شاه منی هم ماه منی

هم لعل منی هم کان منی

خاموش شدم شرحش تو بگو

زیرا به سخن بُرهان منی