غزلیات شماره 316 و 317 و 318 - حافظ خواني به روايت احمد شاملو

313 : هر نکته ای که گفتم در وصف آن شمایل 314 : رهروان راعشق بس باشد دلیل 315 :عاشق روی جوانی خوش و نوخاسته ام...

310 : شممت روح وداد و شمت برق وصال 311 : خوش خبر باشی ای نسیم شمال 312 : به وقت گل شدم از توبه شراب خجل...

307 : هزار دشمنم ار می کنند قصد هلاک 308 : ای دل ریش مرا با لب تو حق نمک 309 : به سحر چشم تو ای لعبت خجسته خصال...

304 : دل در قفس تو رام شد حیف 305 : مقام امن و می بی غش و رفیق شفیق 306 : اگر شراب خوری جرعه ای فشان بر خاک...

301 : بامدادان که ز خلوتگه کاخ ابداع 302 : در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع 303 : طالع اگر مدد کند دامنش آورم به کف...

غزل شماره 298 : من خرابم ز غم یار خراباتی خویش غزل شماره 299 : دلم رمیده شد و غافلم من درویش غزل شماره 300 : قسم به حشمت و جاه و جلال شاه شجاع...

295 : به جد و جهد چو کاری نمیرود از پیش 296 : ما آزموده ایم در این شهر بخت خویش 297 : مرا کاری ست مشکل با دل خویش...

292 : دوش با من گفت پنهان کاردان تیزهوش 293 : برد از من قرار و طاقت و هوش 294 : مجمع خوبی و لطف است عذار چو مهش...

289 : کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش 290 : هاتفی از گوشه میخانه دوش 291 : سحر ز هاتف غیبم رسید مژده به گوش...