37. باران مبار

گندم نخورده‌ام که زندانی‌ام کنید...

میان چشم من و تو، فاصله بسیار است...

خاطراتت محال است که از یاد رود...

رودی که سنگ را به آتش کشید و رفت...

تاکی عبوس به یک کاج حسادت می‌کرد...

ما پیل تنیم و همه جایمان پر از زخم...

زلیخا یوسفش را مست و حیران دیده بود ...

زایید همان روز کلامی و ندانست ...

من دریا زده را موج چه کاری دارد...