34. خاطراتت

رودی که سنگ را به آتش کشید و رفت...

تاکی عبوس به یک کاج حسادت می‌کرد...

ما پیل تنیم و همه جایمان پر از زخم...

زلیخا یوسفش را مست و حیران دیده بود ...

زایید همان روز کلامی و ندانست ...

من دریا زده را موج چه کاری دارد...

دلم می‌سوزد ای دل، آشیانت پر ز درد...

در میان شاعران، جمعی نشسته بی امان...

ترتیب مرا هم بدهید نوبت اگر شد ...