شمارۀ 86 - غزلی از مهدی سهیلی

باغبانان را چه پیش آمد؟

چمن شد خالی از گل باغبانان را چه پیش آمد؟

چه شد آوای بلبل نغمه خوانان را چه پیش آمد؟

به میدان‌ها نمی بینم نشانی از هماوردی

به رزم قهرمانی پهلوانان را چه پیش آمد؟

ز داغ سرو بالامان کمان شد قامت پیران

ز جور تیر دشمن نوجوانان را چه پیش آمد؟

بجز تلخی نمی روید ز لب‌ها، شور شادی کو؟

الا ای همنفس شیرین‌زبانان را چه پیش آمد؟

گل‌ا‌ندامی به پیغامی دل ما را نمی جوید

کجا شد دلنوازی؟ مهربانان را چه پیش آمد؟

نه تیری از نگاهی نه کمند از گیسوان بینی

بگو ای سروقد، ابروکمانان را چه پیش آمد؟

عزیزان در سفر رفتند و مادرها به غربت‌ها

از اینان کس نمی داند که آنان را چه پیش آمد!

به هر مجلس که بنشینی سکوت تلخ می بینی

چه شد شیرین زبانی؟ نکته دانان را چه پیش آمد؟

در این سرمای تنهایی بسی بر خویش می لرزم

نمی داند کسی افسرده‌جانان را چه پیش آمد!

بهار آمد ولی یک غنچه از بستان نمی روید

چمن شد خالی از گل باغبانان را چه پیش آمد؟