اپیزود هشتادویکم - بهارخوانی( غم غفلت )

ز رهِ هوس، به تو کی رسم؟ نفسی ز خود نرمیده من

همه حیرتم! به‌ کجا روم؟ به رهت سری نکشیده من

به چه برگ، سازِ طرب‌ کنم؟ ز چه جام نشئه طلب‌ کنم؟

گلِ باغِ شعلهْ نچیده من‌، مِیِ داغِ دلْ نچشیده من

چو گل آنکه نسخهٔ صد چمن، ز نقابِ جلوه ‌گشوده: تو

چو می آنکه عشرتِ عالمی ز گدازِ خود طلبیده: من

چه بلا ستمکش غیرتم، چقدَر نشانهٔ حیرتم

که شهیدِ خنجر نازِ تو، شده عالمی و تپیده من

تو به محفلی ننموده رو که ز تاب شعلهٔ غیرتش

همه اشک‌ گشته به‌ رنگِ شمع و ز چشم خود نچکیده من

میِ جام ناز و نیازها به خمار اگر نکشد، چرا

ز سر جفا نگذشته تو، ز در وفا نرمیده من

چو نگاه‌ِ گرم، به هر طرف‌، که‌ گذشته محملِ نازِ تو

چو دل‌ِ گداخته از پی‌ات، به رکابِ اشک دویده من

تو و صد چمن طرب نمو، من و شبنمی نگه‌ آبرو

به بهار عالم رنگ و بو، همه جلوه: تو، همه دیده: من

نه جنونِ سینه دریدنی، نه فنون مشقْ تپیدنی

به سوادِ درد تو کی رسم؟ الفی ز ناله‌ کشیده من

چو سحر نیامده در نظر،رم فرصت نفَس آنقدر

که برم بر آبِ شکفتگی به طراوت‌ِ گلِ چیده من

به‌کدام نغمهٔ دل گسل، ز نواکشان نشوم خجل

چو جرس به غیرِ شکست دل، سخنی ز خود نشنیده من

منِ بیدل و غم غفلتی‌ که ز چشمبندِ فسونِ دل

همه جا ز جلوهٔ من پر است و به هیچ جا نرسیده من

"بیدل دهلوی"