غزل نود و نهم - یادِ یاد تویی!

یادِ یاد تویی!

غزل شمارهٔ ۳۱۵۰

من مرید توام، مراد تویی

من غلامم، چو کِی‌قُباد تویی

دل مرید تو و تو را خواهد

کاین درِ بسته را گشاد تویی

خاک پای توام ولی امروز

گردم اندرهوا که باد تویی

زُهد من مِی، جهاد من ساغر

چو مرا زهد و اجتهاد تویی

گرچه من بدنهاد و بدگهرم

شاکرم چون در این نهاد تویی

ور نهادی که تو کنی برداشت

خوش بود چون همه مراد تویی

زهر باده شود چو جام تویی

ظلم احسان شود چو داد تویی

بس کنم ذکر تو نگویم بیش

ذکر هر ذکر و یادِ یاد تویی