زهر شیمیایی آنقدر نامرد است که گریبان فرزندان و خانواده را هم بگیرد، کودکی که سم را از خون پدر دارد و جسم نحیفش تاب و تحمل نمی آورد و خیلی زود هنوز نشکفته پرپر می شود، پگاه دختر دوم صمد 9 بار خونش عوض می شود تا با صرف هزینه های گزاف به لطف آقا ابوالفضل (ع) سرپا و با نشاط باقی بماند و پرند نیز با هزار و یک گرفتاری بزرگ شده و اینک به تحصیل ادامه می دهد، نای و خون آغشته به سم است و صمد اما نمی دانم چگونه این چنین خرم و خندان و خرامان در اوج بهجت و مسروریست، این چه رازیست در میان بچه های رزمنده و جانباز که از مرگ که حرف می زنند گویا نقل و نبات است که از دهانشان بیرون می آید؟ شیرین و با لهجه آذری آنقدر ما را می خنداند که یادمان می رود راوی داستان های افسانه وار اما واقعی صفحه ایثار این شماره بارها و بارها بستری شده و همچنان با سختی اکسیژن هوا را به دورن شش هایش می فرستد، می گوید" اگر نخندیم که مرده ایم.