ترانه‌ی ناسروده ترانه‌یی که نخواهم سرود من هرگز،خفته‌ست روی لبانم.ترانه‌یی که نخواهم سرود من هرگز.بالای پیچک کرم شب‌تابی بود و ماه نیش می‌زد با نور خود بر آب.چنین شد پس که من دیدم به رویا ترانه‌یی را که نخواهم سرود من هرگز.ترانه‌یی پُر از لب‌ها و راه‌های دوردست،ترانه‌ی ساعات گمشده در سایه‌های تار،ترانه‌ی ستاره‌های زنده بر روز جاودان. این ترانه زیبا را که لورکا سروده است و زنده یاد احمد شاملو آن را ترجمه و دکلمه کرده است را تقدیم به شما عزیزان میکنیم..