فدریکو گارسیا لورکا برای گلوریا خینه و فرناندو دولس ری‌یوس نغمه‌ی خوابگردسبز، تویی که سبز می‌خواهم،سبز ِ باد و سبز ِ شاخه‌هااسب در کوهپایه وزورق بر دریا.سراپا در سایه، دخترک خواب می‌بیندبر نرده‌ی مهتابی ِ خویش خمیدهسبز روی و سبز موی با مردمکانی از فلز سرد.(سبز، تویی که سبزت می‌خواهم)و زیر ماه ِ کولی همه چیزی به تماشا نشسته انددختری را که نمی‌تواندشان دید.سبز، تویی که سبز می‌خواهم.خوشه‌ی ستاره‌گان ِ یخین‌ماهی ِ سایه را که گشاینده‌ی راه ِ سپیده‌دمان است‌ تشییع می‌کند.انجیربُن با سمباده‌ی شاخسارش باد را خِنج می‌زند.ستیغ کوه همچون گربه‌یی وحشی موهای دراز ِ گیاهی‌اش را راست برمی‌افرازد.«ــ آخر کیست که می‌آید؟ و خود از کجا؟»خم شده بر نرده‌ی مهتابی ِ خویش،سبز روی و سبز موی،و رویای تلخ‌اش دریا است.«ــ ای دوست! می‌خواهی به من دهی خانه‌ات را در برابر اسبم،آینه‌ات را در برابر زین و برگم،قبایت را دربرابر خنجرم؟ من این چنین غرقه به خون از گردنه‌های کابرا باز می‌آیم.»«ــ پسرم! اگر از خود اختیاری می‌داشتم سودایی این چنین را می‌پذیرفتم.اما من دیگر نه منم و خانه‌ام دیگر از آن ِ من نیست.»... ادامه این ترانه ی زیبا از لورکا را که احمد شاملوی بزرگ ترجمه و دکلمه کرده اند را در این پادکست بشنوید..