وقتی صحبت از توسعه می‌شود، شاید بنا به عادت و شیوۀ تلقیِ رایج، «تربیت»، جزو دورترین کلماتی باشد که به ذهن می‌آید. اما در تفکر و سبک زندگیِ ژاپنی، تربیت و توسعه، سخت در یکدیگر تنیده شده‌اند؛ گویی، دو روی یک سکه‌اند و بدون هیچ‌یک، آن دیگری، تحقق نمی‌پذیرد. از همین‌جاست که شعارِ پرمعنایِ «تربیت برای توسعه، توسعه برای تربیت» مطرح می‌شود؛ چیزی که ژاپن را ژاپن کرده است. اما آیا توسعه به سبکِ ژاپنی، به همین جا ختم می‌شود!؟ از توسعۀ ژاپنی هم احتمالاً زیاد شنیده‌ایم و خوانده‌ایم و از نسبت خودمان با این کشور پیشرفتۀ خاورِ دور. اما حالا روایتِ دیگری در کار است؛ بحثِ انسان است و زمان، دو سرمایۀ اصلیِ که پایۀ تمام تغییراتِ «ریشه‌ای» و جدی در دنیایی‌ست که در آن زندگی می‌کنیم. انسان و زمان که سرمایۀ انسانی و سرمایۀ اجتماعی می‌سازند و همین دو سرمایۀ بزرگ، راهبرِ جامعه به‌سوی تعالی و پیشرفت است. توسعه‌ای برآمده از دلِ جامعه و فرهنگ با تمام ملاحظات و اقتضائاتِ اقتصادی. صنعت و تکنیک و دانش تکنیکال، زمانی به بار می‌نشیند که انسانِ تربیت‌شده و بعدتر سرمایه‌های به‌دست‌آمده از این نوع پرورشِ هدف‌مند، توسعه را اول در معنایی انسانی و بعد مادی تحقق بخشد. دکتر نعمت حسنی، مهندس عمران و استادیارِ دانشگاه شهید بهشتی، پردیس فنی و مهندسیِ شهیدعباسپور، در قسمتِ بیست‌ونهمِ مدریک‌تاکس، برای ما از راز ِ توسعه خواهد گفت که در «تربیت» نهفته است؛ آن‌جا که هیچ‌چیز به‌اندازۀ رویکرد و مهارت‌های تربیتی به دادِ توسعه نخواهد رسید.