شمارۀ 139 - غزلی از حسنا محمدزاده

نگاه پنجره‌ها، ابری و مه آلود است

نترس از شب و توفان که در پناه همیم

اگرچه زرد و زمین خورده ، تکیه گاه همیم

به سیب لب نزدیم از سر هوس، اما

شریک بار غم و تلخیِ گناه همیم

چه مُهرها که به پیشانی من و تو زدند

چه روزها شد و درگیر اشتباه همیم

بگو زمین و زمان را به هم بدوزد عشق

که لحظه لحظه در آیینه نگاه همیم

هوای‌مان که بگیرد کسی چه می داند

بهانۀ شب بی‌‎خواب و اشک و آه همیم

نگاه پنجره ها، ابری و مه آلود است

چه غم که ماه نتابیده! ما که ماه همیم!

اگر جدا شده راه من و تو از آغاز

غمت مباد که در انتهای راه همیم!