شمارۀ 189 - غزلی از ناهید یوسفی

هنوز آوای حوّا خواب آدم را می‌آشوبد



به رسم رستگاری آمدیم و راه ما گم شد

مسیر این سفر از غفلت ناگاه ما گم شد

ز شرق روحمان نامحرمان خورشید را بردند

شب مهتابی ما رفت و قرص ماه ما گم شد

بپرسید از هواداران یوسف قصۀ ما را

که احساس برادر ناگهان در چاه ما گم شد

شگفت از این شگفت‌آباد ناآباد ویرانگر

که در ویرانه‌هایش باطن آگاه ما گم شد

هنوز آوای حوّا خواب آدم را می‌آشوبد

بهشت ما به دست نفس دنیاخواه ما گم شد

بیابان تا بیابان زندگانی را سفر کردیم

و از آغاز حرکت راه منزلگاه ما گم شد

نه فصل بازگشتن هست و نه هنگامۀ ماندن

خداحافظ رفیقان! فرصت کوتاه ما گم شد