شمارۀ 166 - غزلی از دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

چون شمعِ سَحَر یک مژه خفتن نتوانم

دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم

وین دردِ نهان سوز نهفتن نتوانم

تو گرمِ سخن گفتن و از جامِ نگاهت

من مست چنانم که شنفتن نتوانم

شادم به خیالِ تو چو مهتابِ شبانگاه

گر دامنِ وصلِ تو گرفتن نتوانم

با پرتوِ ماه آیم و چون سایۀ دیوار

گامی ز سرِ کوی تو رفتن نتوانم

دور از تو، منِ سوخته در دامنِ شب ها

چون شمعِ سَحَر یک مژه خفتن نتوانم

فریاد ز بی مهری ات ای گل که درین باغ

چون غنچۀ پاییز شکفتن نتوانم

ای چشمِ سخن گوی تو بشنو ز نگاهم

دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم