شمارۀ 146 - غزلی از سیمین‌دخت وحیدی

خزان گل‌بنِ سبز مرا تو باور کن‏

سفر به دامن دشتى خیال‏پرور کن‏

گل خیال مرا دانه دانه پرپر کن‏

به آبگیر سپهرى دگر، بشو رخسار

نهال خرّم عشقى دگر تناور کن‏

به باغ هستى من جلوۀ بهارى نیست‏

خزان گل‌بن سبز مرا تو باور کن‏

بهشت خانۀ من خلوتى ز تنهایى است‏

نظر فراتر از این کلبۀ محقر کن‏

همیشه در سفر عاشقى چنان خورشید

بسوز و عالم اندیشه را منوّر کن‏

چو نور رد شو از این شیشه‏‌هاى رنگارنگ‏

و دل به عرصۀ پرواز چون کبوتر کن