فریاد بی صدا_ قصه طرحواره محرومیت هیجانی از دریچه زندگی آدولف هیتلر

گر تا حالا توی روابطت احساس کردی یه خلأ عاطفی همیشگی دنبالت می‌کنه،

یا مدام با این فکر درگیری که:

“کسی حواسش به من نیست…”

“همیشه باید خودم حواسم به خودم باشه…”

“انگار کسی واقعاً منو درک نمی‌کنه…”

شاید وقتشه با یه طرحواره‌ی ریشه‌دار روبه‌رو بشی

طرحواره محرومیت هیجانی (Emotional Deprivation Schema)

ی از عمیق‌ترین زخم‌های روان ما؛

زخمی که باعث می‌شه حتی در شلوغ‌ترین جمع‌ها هم احساس تنهایی کنی.

زخمی که باعث می‌شه همیشه دنبال یه نفر باشی که “واقعاً” بفهمدت، ولی پیداش نکنی.

این طرحواره معمولاً سه لایه داره:

1. محرومیت از همدلی: کسی نیست که واقعاً بفهمه چی توی دلت می‌گذره.
2. محرومیت از محبت: نوازش، آغوش، کلمات گرم… انگار همیشه کم بودن.
3. محرومیت از حمایت: وقتی نیاز به تکیه‌گاه داشتی، تنها بودی.

وقتی زخم درمان نشه، چه اتفاقی می‌افته؟

وقتی این نیازهای عاطفی سرکوب بشن، این الگوها شکل می‌گیرن:

• وابستگی افراطی به روابط اشتباه
• احساس پوچی و بی‌ارزشی مزمن
• خشم‌های ناگهانی یا سرکوب احساس
• مشکل در برقرار کردن رابطه‌ی عمیق و پایدار
• احساس مزاحم بودن در روابط عاطفی

چطور این طرحواره شکل می‌گیره؟

کودکی‌ای که توش این جملات زیاد شنیده می‌شن:

“گریه نکن، بچه که گریه نمی‌کنه!”

“بزرگ شدی، دیگه نباید احساساتی باشی.”

“تو زیادی حساسی، سخت‌گیر نباش.”

اینا باعث می‌شن کودک نتیجه بگیره که احساساتش مهم نیستن… و این باور، در ناخودآگاهش جا خوش می‌کنه.

 راهکارهای بازسازی روانی

۱. شناسایی نیازهای سرکوب‌شده

۲. ترمیم رابطه با خودت

۳. ساختن روابط امن

۴. تکنیک‌های تخصصی روان‌شناسی

۵. استفاده از فایل‌های خودهیپنوتیزم هدایت‌شده