به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است ۰۵۰

روضه‌ی خلد برین خلوت درویشان است ۰۴۹...

صوفی از پرتوی می راز نهانی دانست ۰۴۸...

به کوی میکده هر سالکی که ره دانست ۰۴۷...

گل در بر می بر کف و معشوق به کام است ۰۴۶...

در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است ۰۴۵...

کنون که بر کفِ گل جامِ باده‌ی صاف است ۰۴۴...

صحن بستان ذوق‌بخش و صحبت یاران خوش است ۰۴۳...

حال دل با تو گفتنم هوس است ۰۴۲...

اگرچه باده فرح‌بخش و باد گل‌بيز است ۰۴۱...