اگرچه باده فرح‌بخش و باد گل‌بيز است ۰۴۱

المنة لله که در میکده باز است ۰۴۰...

باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است ۰۳۹...

بی مهر رخت روز مرا نور نماندست ۰۳۸...

بیا که قصر امل سخت سست بنیاد است ۰۳۷...

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست ۰۳۶...

برو به کار خود ای واعظ این چه فریاد است ۰۳۵...

رواق منظر چشم من آشیانه‌ی توست ۰۳۴...

خلوت‌گزیده را به تماشا چه حاجت است ۰۳۳...

خدا که صورت ابروی دلگشای تو بست ۰۳۲...