به کوی میکده هر سالکی که ره دانست ۰۴۷

گل در بر می بر کف و معشوق به کام است ۰۴۶...

در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است ۰۴۵...

کنون که بر کفِ گل جامِ باده‌ی صاف است ۰۴۴...

صحن بستان ذوق‌بخش و صحبت یاران خوش است ۰۴۳...

حال دل با تو گفتنم هوس است ۰۴۲...

اگرچه باده فرح‌بخش و باد گل‌بيز است ۰۴۱...

المنة لله که در میکده باز است ۰۴۰...

باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است ۰۳۹...

بی مهر رخت روز مرا نور نماندست ۰۳۸...