غزل شست و ششم - دولت پایندۀ او

دولت پایندۀ او

غزل شمارهٔ ۲۱۴۱

ای تن و جان بندۀ او بند شکرخنده او

عقل و خرد خیرۀ او دل شکرآکندۀ او

چیست مراد سر ما؟ ساغر مردافکن او  

چیست مراد دل ما؟ دولت پایندۀ او

چرخ مُعلّق چه بُوَد؟ کهنه ترین خیمۀ او

رستم و حمزه کی بُوَد؟ کشته و افکندۀ او

چون سوی مردار رود زنده شود مَرد بدو

چون سوی درویش رود برق زند ژندۀ او

هیچ نرفت و نرود از دل من صورت او

هیچ نبود و نبُوَد همسر و مانندۀ او

مُلک جهان چیست که تا او به جهان فخر کند؟

فخر، جهان راست که او هست خداوندۀ او

ای خنُک آن دل که تویی غُصّه و اندیشۀ او

ای خنُک آن ره که تویی باج ستانندۀ او

عشق بود دلبر ما نقش نباشد برِ ما

صورت و نقشی چه بُوَد با دل زایندۀ او؟

بس کن اگرچه که سخن سهل نماید همه را

در دو هزاران نبُوَد یک کس دانندۀ او