غزل دهم - ای آفتاب حُسن

ای آفتاب حُسن

غزل شمارهٔ ۴۴۱

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست

بگشای لب که قند فراوانم آرزوست

ای آفتابِ حُسن برون آ دمی ز ابر

کآن چهرۀ مُشعشعِ تابانم آرزوست

گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا برو

آن گفتنت که: بیش مرنجانم آرزوست

یعقوب وار وا اسفاها همی‌زنم

دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست

واللَّه که شهر بی تو مرا حبس می‌شود

آوارگیّ و کوه و بیابانم آرزوست

زین همرهان سُست‌عناصِر دلم گرفت

شیر خدا و رستم دستانم آرزوست

جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او

آن نور روی موسی عِمرانم آرزوست

زین خلق پرشکایت گریان شدم ملول

آن های هوی و نعرۀ مستانم آرزوست

گویاترم ز بلبل اما ز رَشک عام

مُهر است بر دهانم و افغانم آرزوست

دی شیخ با چراغ همی‌گشت گرد شهر

کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست!

گفتند یافت می‌نشود جُسته‌ایم ما

گفت آن که یافت می‌نشود آنم آرزوست

یک دست جام باده و یک دست جَعدِ یار

رقصی چنین میانۀ میدانم آرزوست

بنمای شمس مفخر تبریز رو ز شرق

من هدهدم حضور سلیمانم آرزوست