غزل نوزدهم - بوستان عاشقان سرسبز باد

بوستان عاشقان سرسبز باد

غزل شمارهٔ ۸۲۷

نُه فلک مر عاشقان را بنده باد

دولت این عاشقان پاینده باد

بوستان عاشقان سرسبز باد

آفتاب عاشقان تابنده باد

تا قیامت ساقیِ باقیِّ عشق

جام بر کف سوی ما آینده باد

بلبل دل تا ابد سرمست باد

طوطی جان هم شکرخاینده باد

تا ابد پستان جان پرشیر باد

مادر دولت طرب زاینده باد

شیوۀ عاشق فریبی‌های یار

کم مباد و هر دم افزاینده باد

چشم ما بگشاد چشم مست او

طالبان را چشم بگشاینده باد

دل ز ما بربود حُسن دل‌رُبا

چابک و صیاد و برباینده باد

مرغ جانم گر نپرّد سوی عشق

پرّ و بال مرغ جان برکنده باد

عشق گریان بیندم خندان شود

ای جهان از خنده‌اش پرخنده باد

سنگ‌ها از شرم لعلش آب شد

شرم‌ها از شرم او شرمنده باد

من خموشم میوۀ نطق مرا

مِی بپالاید که پالاینده باد