غزل شصت و چهارم - جور یار

جور یار

غزل شمارۀ 404

غم زمانه خورم یا فراق یار کِشم

به طاقتی که ندارم کدام بار کِشم

نه قوّتی که توانم کناره جُستن از او

نه قدرتی که به شوخیش در کنار کِشم

نه دست صبر که در آستین عقل برم

نه پای عقل که در دامن قرار کِشم

ز دوستان به جفا سیرگشت مردی نیست

جفای دوست، زنم گرنه مردوار کِشم 

چو می‌توان به صبوری کشید جورِعدو

چرا صبور نباشم که جور یار کِشم

شراب‌خوردۀ ساقی ز جام صافیِ وصل

ضرورت است که درد سر خمار کِشم

گلی چو روی تو گر در چمن به دست آید

کمینه دیدۀ سعدیش پیش خار کِشم