غزل شصت و ششم - دستِ امید

دستِ امید

غزل شمارۀ 406

بار فراق دوستان بس که نشست بر دلم

می‌روم و نمی‌رود ناقه به زیر مَحمِلم

بار بیفکنَد شتر چون برسد به منزلی

بار دل است همچنان ور به هزار منزلم

ای که مهار می‌کشی صبر کن و سبک مرو

کز طرفی تو می‌کشی وز طرفی سلاسلم

بارکشیدۀ جفا پرده‌دریدۀ هوا

راه ز پیش و دل ز پس واقعه‌ای‌ست مشکلم

معرفت قدیم را بُعد حجاب کی شود

گرچه به شخص غایبی در نظری مقابلم

آخر قصد من تویی غایت جهد و آرزو

تا نرسم ز دامنت دست امید نگسلم

ذکر تو از زبان من فکر تو از جَنان من

چون برود که رفته‌ای در رگ و در مفاصلم

مشتغل تواَم چنان کز همه چیز غایبم

مفتکر تواَم چنان کز همه خلق غافلم

سنّت عشق سعدیا ترک نمی‌دهی بلی

کی ز دلم به در رود خوی سرشته در گِلم