غزل هفتاد و یکم - دلِ بی‌قرار

دلِ بی‌قرار

غزل شماره 442

گر غصّۀ روزگار گویم

بس قصّۀ بی شمار گویم

یک عمر هزارسال باید

تا من یکی از هزار گویم

چشمم به زبان حال گوید

نی آنکه به اختیار گویم

بر من دل انجمن بسوزد

گر درد فراق یار گویم

مرغان چمن فغان برآرند

گر فُرقَت نوبهار گویم

یاران صَبوحی‌ام کجایند

تا درد دل خمار گویم

کس نیست که دل سوی من آرد

تا غصّۀ روزگار گویم

درد دل بی‌قرار سعدی

هم با دل بی‌قرار گویم