غزل هفتاد و دوم - روز باران

روز باران

غزل شماره 450

بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران

کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران

هر کو شراب فُرقَت روزی چشیده باشد

داند که سخت باشد قطع امیدواران

با ساربان بگویید احوال آب چشمم

تا بر شتر نبندد مَحمِل به روز باران

بگذاشتند ما را در دیده آب حسرت

گریان چو در قیامت چشم گناهکاران

ای صبحِ شب‌نشینان جانم به طاقت آمد

ازبس که دیر ماندی چون شام روزه‌ داران

چندین که برشمردم از ماجرای عشقت

اندوه دل نگفتم الّا یک از هزاران

سعدی به روزگاران مهری نشسته در دل

بیرون نمی‌توان کرد الّا به روزگاران

چندت کنم حکایت شرح این‌قدَر کفایت

باقی نمی‌توان گفت الّا به غمگساران