غزل هغتاد و پنجم - سروهای چمن

سروهای چمن

غزل شماره 465

میان باغ حرام است بی تو گردیدن

که خار با تو مرا بِه که بی تو گل چیدن

وَگر به جام برم بی تو دست در مجلس

حرامِ صِرف بود بی تو باده نوشیدن

خم دو زلف تو بر لاله حلقه درحلقه

به سنگ خاره درآموخت عشق ورزیدن

اگر جماعت چین صورت تو بُت بینند

شوند جمله پشیمان ز بُت پرستیدن

کساد نرخ شِکر در جهان پدید آید

دهان چو بازگشایی به وقت خندیدن

به جای خشک بمانند سروهای چمن

چو قامت تو ببینند در خرامیدن

منِ گدای که باشم که دم زنم ز لبت

سعادتم چه بود خاک پات بوسیدن

به عشق مستی و رسوایی‌ام خوش است ازآنک

نکو نباشد با عشق زهد ورزیدن

نشاط زاهد از انواع طاعت است و وَرَع 

صفای عارف از ابروی نیکوان دیدن

عنایت تو چو با جان سعدی اَست چه باک

چه غم خورَد گَهِ حشر از گناه سنجیدن