اپیزود ۸: قصر اَمَل - غزل شماره ۳۷، با آهنگ

قصر اَمَل

غزل شمارهٔ ۳۷

بیا که قصرِ اَمَل سخت سست‌ بنیاد است

بیار باده که بنیادِ عمر بر باد است

غلامِ همّتِ آنم که زیرِ چرخِ کبود

ز هرچه رنگِ تعلق پذیرد آزاد است

چه گویمت که به می‌خانه دوش مست و خراب

سروشِ عالَمِ غیبم چه مژده‌ها داده‌ست

که ای بلندنظر شاهبازِ سِدره‌نشین

نشیمن تو نه این کُنجِ محنت آباد است

تو را ز کنگرهٔ عرش می‌زنند صفیر

ندانمت که در این دامگه چه افتاده‌ست

نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر

که این حدیث ز پیرِ طریقتم یاد است

غمِ جهان مخور و پندِ من مَبَر از یاد

که این لطیفهٔ عشقم ز رهروی یاد است

رضا به داده بده وز جبین گره بگشای

که بر من و تو دَرِ اختیار نگشاده‌ست

مجو درستیِ عهد از جهانِ سست نهاد

که این عجوز، عروس هزارداماد است

نشان عهد و وفا نیست در تبسّمِ گل

بنال بلبل بی دل که جای فریاد است

حسد چه می‌بری ای سست‌نظم بر حافظ؟

قبولِ خاطر و لطفِ سخن خداداد است