در سال 1923 میلادی، سر فرانسیس والش یکی از عصب شناسان بریتانیایی در زمان بررسی بازخورد بیمارانی که یکی از دو طرف بدنشان فلج شده بود به نکته جالبی پی برد. او دریافت که این افراد در زمان خمیازه کشیدن مجددا کنترل کارکردهای بدن خود در قسمت فلج را به دست می آورند. در واقع برای مدت 6 ثانیه یا بیشتر (که خمیازه کشیدن به طول می انجامید) این بیماران دیگر فلج نبودند و همین مساله والش را به این نتیجه رساند که خمیازه کشیدن در ناحیه ای از مغز رخ می دهد که خارج از کنترل آگاهانه فرد قرار دارد. بنابراین توانایی خمیازه کشیدن یک فرد حتی زمانی که نیمی از بدن وی دچار فلج می شود نیز به قوت خود باقی می ماند. پس می توان اینطور نتیجه گرفت که این پدیده کاملا غیر ارادی است و کنترل آن در دست انسان قرار ندارد.